Patron
Sapieha Adam Stefan (1867-1951)
kardynał, biskup krakowski
"Pozostanie wśród nas duchem swych czynów, bo te czyny żyją i wywołują go przed oblicze stęsknionego narodu, który łaknie wspaniałych wzorów życia, który w każdym wieku musi mieć swych wielkich mężów, obrazy godnego życia..."
Stefan kard. Wyszyński, 1951
Urodzil się 14 maja 1867 w Krasiczynie jako najmłodszy syn Adama Stanisława Sapiehy i Jadwigi z Sanguszków. Pierwsze nauki pobierał u nauczycieli domowych, następnie uczęszczał do IV Wyższego Gimnazjum we Lwowie. Świadectwo dojrzałości otrzymał 8 lipca 1886.
Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim i Uniwersytecie Jagiellońskim. Równocześnie był słuchaczem wykładów w Instytucie Katolickim w Lille. Prawo ukończył w Wiedniu w 1890 roku. W latach 1890-1894 był studentem jezuickiego Uniwersytetu w Innsbrucku na wydziale teologicznym. W tym czasie został inkardynowany do diecezji lwowskiej.
Sakrament kapłaństwa przyjął 1 października 1893 z rąk sufragana lwowskiego Jana Puzyny.
Od lipca 1894 roku był na parafii w Jazłowcu k. Buczacza jako wikariusz. We wrześniu 1895 prowadził rekolekcje na Górnym Śląsku. Kontynuował naukę w Rzymie, doktorat z prawa obronił 10 lipca 1896 na Uniwersytecie Lateraneńskim.
Od września 1897 do października 1901 pełnił obowiązki wicerektora Seminarium Metropolitalnego archidiecezji lwowskiej oraz sekretarza sądu diecezjalnego i metropolitalnego.
Od października 1902 pełnił posługę duszpasterską jako wikariusz w parafii św. Mikołaja we Lwowie.
W latach 1906-1911 przebywał w Watykanie jako tajny szambelan papieski, doradzał papieżowi w sprawach Kościoła polskiego. Podejmował interwencje w sprawie powszechnego strajku dzieci polskich (zakaz nauczania religii w języku narodowym) oraz w sprawie nominacji na stolicę prymasowską (był przeciwny mianowaniu na to stanowisko obcokrajowca).
8 listopada 1911 otrzymał nominację na biskupa krakowskiego; 17 grudnia konsekrował go papież Pius X.
W czasie I wojny światowej założył Krakowski Biskupi Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny,popularnie nazywany Książęco-Biskupim-Komitetem. Ta akcja objęła swym zasięgiem cały kraj. Charytatywne działania kontynuował przez cały okres swej posługi.
Nie uchylał się od akcji politycznej w interesie narodu polskiego, działając na polu dyplomacji w Watykanie. Osłabiał wpływy niemieckie w Rzymie wykorzystując znajomość stosunków watykańskich, dążył do uzyskania zezwolenia na działalność plebiscytową księży polskich na Górnym Śląsku.
W 1925 roku został pierwszym metropolitą krakowskim. Dążył do uniezależnienia Kościoła od państwa i stronnictw politycznych. Był krytycznie nastawiony do konkordatu. Wspierał Ligę Katolicką a po 1930 roku Akcję Katolicką.
Za jego rządów seminaria katowickie i częstochowskie przeniesiono do Krakowa. Na tle sprawy przeniesienia zwłok Józefa Piłsudskiego został gwałtownie zaatakowany przez polityków i prasę, tzw. konflikt wawelski.
W czasie II wojny światowej prowadził akcję interwencyjną w obronie polskiego społeczeństwa. Zaangażował się w akcję duszpasterską wśród przymusowych robotników. Wspierał Radę Główną Opiekuńczą w Krakowie.
Po zamknięciu seminarium w 1941 roku zarządził seminarium podziemne.
Wystosował list do gubernatora Hansa Franka w sprawie uwolnienia profesorów UJ. Utrzymywał kontakty z podziemiem polskim, organizacją „Kreisauer Kreis”. Zainicjował i przewodniczył spotkaniom Episkopatu, ujednolicił politykę polskich biskupów wobec Niemców.
Po zakończeniu wojny reaktywował Caritas, zainicjował wydawanie Tygodnika Powszechnego. Odważnie stawał w obronie uwięzionych członków AK.
18 lutego 1946 papież Pius XII powołał go do kolegium kardynalskiego.
Wspierał prymasa Stefana Wyszyńskiego, nie dał się zinstrumentalizować komunistom.
6 III 1950 wydał słynne oświadczenie na wypadek aresztowania.
23 lipca 1951 zmarł w pałacu biskupim w Krakowie.
"... Przecież był wielkim synem swojej ojczyzny; stanowczym w trudnych momentach, odważnym ponad miarę jakiejkolwiek przeciętności, niezwykłym synem swojej ojczyzny , niezwykłym mężem dziejów i Polski..."
z przemówienia arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyły po odsłonięciu pomnika Sapiehy, Kraków 1976